Poor women 6

Vi 

צום קליינע שטעטעלע צו מיינעס 

וואָס איז געבּליבּן שוין כמעט אינגאנצן וויסט, 

קער איך זיך אַמאָל, ווי צו א מזרח-וואַנט

און בּעט פאר זיי פאר אלעמען,

וואָס זענען דאָרט געבּליבּן.

עס זענען הייזלעך דאָרט פאראן 

וואו מ׳האָט שוין לאנג קיין לאָמפּ נישט אָנגעצונדן,

און אין די ווינקלען זיצן די פארבּליבּענע 

און זאָגן מיטן אלטן נוסח 

און בּעטן פאר דער אָרעמער חיונה.

נאָר ס׳זענען אלע וועגן מיט הויכן שניי פאַרוואָרפן 

און אלע בּרונימער מיט אייז ארומגעפראָרן.

טראָגן יונגע זיך מיט האַרטע זוכעדיקע שנאָבלען אין דער וועלט אַוועק,

און אלטע בּלייבּן אין ווינקלען נישט בּאלויכטענע אין ערגעץ ליגן 

To my small hometowns 

That remain already almost completely deserted,

I turn myself once, like to an east wall 

And pray for all of those, 

That are still there remaining.

There are houses there extant

Which long since had no lamp, nothing lit,

And in the corners the leftovers sit 

And speak with ancient nusach

And pray for the poor’s livelihood

There’s just all the paths with snow piled up high

And all the wells frozen up around with ice 

Youngsters carry themself with hard noses, searching, a world away 

And elders remain in corners, unilluminated, lying down somewhere