Kadya Molodowsky
וואן ס׳איז מיר קאלט אין וועג פארטאָג,
און כ׳שעם זיך מיט מיין גרין געזיכט אַריינפאָרן צו זיך אין שטאָט,
אן אויג איז טאָמער וואך שוין אויפן וועג,
און וועט מיין עלנדקייט דערזען
און וועלן אויסמעסטן מיין אומגליק,
אָט דעמאָלט ווייס איך מיט מיין גאַנצן בּיסל בּלוט,
אַז ס׳איז מיין מאַמע טויט,
און ס׳איז ניטאָ שוין מער איר ווארים בּעט
א גרייטע צוטוליען?(?) מיין ליידיק לעבן.
און זאָל איך אפשר דורכפאָרן בּא זיך לעם שטובּ,
ניט אָפּשטעלן דעם וואָגן
און לאָזן פירן זיך צום פעלד,
און דאָרט בּיים שטילן בּערגל ערד,
אַליין זיך גאָר פאר א מצבה שטעלן?
און ס׳וועלן מיין ליפּן שטיל און ווייטאָקדיק זיך קרימען
״מאַמינקע, מאַמינקע מיינע״
When I’m cold on the road at dawn,
And I’m ashamed with my green face pulling into the city,
An eye is maybe already alert on the road
And my loneliness will be seen
And my unhappiness will be measured out
Suddenly, just then, I know with all my little blood
That my mother has died
And already there’s nothing more of her bed’s warmth
available to cuddle my empty life
Maybe I should go pass by the house
Don’t stop the coach
Lets drive to the field
And there by a quiet little mound of soil
A gravestone standing by itself all alone?
My lips will be still and painfully frown
“Maminke, my maminke”
No comments:
Post a Comment