ניט לאָז מיך אונטערגיין
װי ס'פֿאַלט אראָפּ א שטיין אויף הערטן גרונט
און מיינע הענט זאָלן ניט דאַר װערן
װי צװייגלעך פֿון אַ בוים
װען ס'שלאָגט אראָפּ דער װינט די לעצטע בלעטער
און װען דער שטורים רייסט פֿון דער ערד דעם שטויב
מיט כעס און װויען
זאָל איך נישט זיין די לעצטע פֿליג
װאַס צאַפּלט זיך צעשראָקן אויף אַ שויב
ניט לאָז מיך אונטערגיין
כ'האָב אזויפֿיל געבעט
נאָר װי אַ גראָז דיינס אין װייטן װילדן פֿעלד
פֿארלירט אַ קערנעל אין שויס פֿון דר ערד
און שטאַרבט אַװעק
פֿאַרזיי אין מיר דיין לעבעדיקן אָטעמ
װי די פֿארזייסט אַ קערנעל אין דר ערד
Dont let me sink
Like a stone falls down on hard ground
Don’t let my hands become scrawny
like tree branches
when the wind strikes down the last leaves.
And when the storm rends the dust from the ground
With wrath and wailing,
Let me not be the last insect
That flounders frightened on a pane
Dont let me sink
I have prayed so much
But as your grass in a distant wild field
Sheds a grain in the lap of the earth
And dies away
Sow in me your living breath
Like you sow grain in the earth
No comments:
Post a Comment