איז וואו זאָל איך נאָך לויפן וואו,
מיין פּנים טראָגן ווי אַ בּלייכן פלעק
און טונקלקייט פון שרעקעדיקע נעכט?
קיין ארגענטינע?? א קאנאדע?
און איינשלינגען א רייע ליידיקע און שאָטנדיקע טעג
אין ערגעץ אויף א פרעמדער ערד?
און לאָזן דאָס קליינע שטעטעלע מיט
לעצטן בּיסל אייגן בּלוט
אויף גאָטס בּאַראָט.
אַ הפקרדיקע שאָף צווישן דערפער?
און הערן אין חלומות פון די נעכט
ווי מאַמעס וויינען אויף די גאַניקעס
נאָך טעכטער און נאָך זין
און אומרואיקער פרעמד אַוועק
און ווילן ניט צוריק גיין אין די פּוסטע הויזער
און נעפּלדיק וועט חלומען מיין האַרץ,
ווי אונזער גאַניק שווייגט פארוויסט,
נאָר ערגעץ אין אַ ווינקל שטובּ
דער טאַטע עלנט אויף אַ בּעטל ליגט
מיט פּנים אויפגעקנייטשטער הויט
פאר צער פון קינדער?
איז וואו זאָל איך נאָך לויפן וואו,
מיין פּנים טראָגן ווי אַ בּלייכן פלעק
אין טונקלקייט פון שרעקעדיקע נעכט?
Is there somewhere I should just run to,
my face swimming like a pale blot
in the gloom of the frightening night?
To Argentina? To Canada??
To choke down an empty and shadowed day
somewhere on a foreign soil?
To leave the small shtetls with
the last of my very own blood
over to God’s mercy?
A sheep frolicking between villages?
Hear in dreams in the nights
how mamas cry on the porches
after their daughters and sons
and far off roamers
They will not run back to the empty homes
Dreams in my heart will be foggy,
Like our porches silenced and emptied
Just somewhere in the corner of a house
dad lies alone on a bed
wrinkles of his face puckered up
in grief for his children?
Is there somewhere I should just run to,
my face swimming like a pale blot
in the gloom of the frightening night?
No comments:
Post a Comment