Matzevah 3

אין אונזער גאָרטן שטייען אויס די פרוכטן,

אַלע יאָר בּיז הערבּסט בּיז שפּעטן,

קנייטשן איין זיך עפּל, ווי אַלטע פּנימער

שאָקלען זיך,

בּיז דער ווינט יאָגט זיי ארונטער,

שלאָגן זיי ווי גרויסער האָגל אין די שויבּן. 

און ווען איך ליג פאַרטאָג

לעם די נישט אויפגעבּעטע בּעטן פון מיינע שוועסטער,

וואָס האָבּן אויסגעוואַנדערט, 

הער איך מנחות קראָען לאָזן זיך צום גראָז אַרונטער,

גיבּ איך רעשיק אן עפן אויף דעם פענסטער,

זאָל די וויסטקייט הערן,

ס׳וואוינט נאָך עמיץ דאָ,

גיבּן פויגלען זיך אַ הויבּ מיט אַ געשריי

און דער טאַטע פון דעם פערטן צימער,

הוי(?),ווער איז דאָרט? 

רופן מיר זיך איבּער אין דער ליידיקייט מיט ווידערקולות(?)

In our garden the fruit stand out, 

Every year as late as autumn,

One apple wrinkles up, like an old face, 

Wobbling, 

With the wind harrying them about,

Beating them like hail on the windows.

And when I lie down at dawn 

Staying in the uncushioned bed of my sisters

who have wandered away errant, 

I hear flocks of crows alighting to grass underfoot.

I give a raucous opening on the windows 

Let the bleakness be heard

Someone lives in here still

The birds lift up with a cry

And father from the fourth room,

Hoy, who’s there?

It runs to me through the emptiness with echoing voices